De ontwikkeling waar ik het over heb is de ontwikkeling van soorten, de ontwikkeling van het leven. Leven op aarde en misschien leven elders in het universum. Is er leven elders? Het enige antwoord op die vraag is ‘we weten het niet’. We zijn op zoek naar leven in het universum, naar bewijs van vorig leven. We moeten hier geduld mee hebben, want dit kan enige tijd duren.

Het leven op onze eigen planeet Aarde begon zo’n 3,7 miljard jaar geleden en je zou kunnen zeggen dat de mens zich inmiddels tot een intellectueel niveau heeft ontwikkeld. Op aarde duurde het dus 3,7 miljard jaar van eencellige organismen tot intellectueel leven. Deze evolutie kende enkele tegenslagen vanwege 7 massa-extincties in de geschiedenis van het leven op aarde. Maar het leven slaagde er tot nu toe elke keer in om terug te stuiteren.En onze ontwikkeling gaat door, want waarom zou het stoppen? In feite heeft de evolutie één eenvoudige regel: aanpassen of sterven. Soorten die zich kunnen aanpassen aan de veranderingen van de omgeving hebben een goede kans om te overleven en zich verder te ontwikkelen. Degenen die worstelen of zich niet kunnen aanpassen, hebben een ernstig probleem om te overleven. Wij mensen zijn in staat om ons aan te passen, we zijn zo ver gekomen en kunnen doorgaan.

We weten waar we vandaan komen, maar waar gaan we naartoe? Wat gaan we als intellectuele soort doen met onze capaciteiten en kwaliteiten die we ons eigen hebben gemaakt tijdens onze evolutie van eencellig organisme naar intellectuele soort? We kunnen ze gebruiken om onze kwaliteit van leven te verhogen, om de kwaliteit van leven voor alle soorten op aarde te verhogen en voor onze planeet te zorgen, en ook om andere werelden te verkennen, het universum te verkennen.

Van jongs af aan ben ik gefascineerd door de schoonheid van onze thuisplaneet Aarde. Als jonge jongen stelde ik mezelf zoveel vragen over waar ik woon, op de planeet waar ik leef. Het land, de stranden, de bergen, de bossen, de zeeën, de oceanen en de dieren die er leven. Ik was en ben nog steeds zo gretig om meer te weten te komen over onze planeet. Een beetje ouder nu en nog steeds nieuwsgierig en gefascineerd over onze planeet, loop ik langs dezelfde kusten als toen ik een jong kind was, genietend van het geluid van de golven en de saulty geur van het zeewater, het zien van de zeegulden die laag boven het water vliegen op zoek naar een maaltijd of rusten op de stranden.

Het feit dat onze planeet is wat ze nu is, is niet vanwege één belangrijk ding. Het is vanwege veel dingen die samenkomen dat het mogelijk is voor een planeet om te evolueren als een gewone planeet zoals onze thuisplaneet nu is. Een bewoonbare planeet hoeft niet per se leven te hebben. Het heeft de mogelijkheid om leven te herbergen. En de aarde zit vol leven. Dit is niet altijd zo geweest. De aarde heeft een geschiedenis van enkele massa-extincties, maar het leven leek zich na zo’n periode altijd te herstellen.

De aarde is fascinerend, mooi ook gezien vanuit de ruimte. Wij, jij en ik hebben het geluk dat we ervan leven.

Het is bekend dat ik niet erg enthousiast ben over Mars. Ik hoor anderen discussiëren over het koloniseren van de planeet, wil er wonen. Het is een dode, giftige planeet. Ik deel de hysterie van Elon Musk om Mars te bezetten niet. We hebben niet de technologie om daarheen te gaan. Door de straling zouden mensen dood zijn voordat ze daar aankwamen. En zelfs als je zou aankomen, dan is de straling op het oppervlak van de planeet ook dodelijk. Je kon alleen ondergronds overleven. Waarom naar een planeet gaan om ondergronds te leven?

Planeet Mars had een vergelijkbare start als de aarde, maar verloor het grootste deel van zijn atmosfeer en verloor zijn magnetisch veld. Het is goed om onze robotrovers te sturen om voor ons te zoeken. Om te zoeken naar bewijs dat er ooit leven was.

Daar zijn we goed in, robotrovers op missie sturen. Dat zouden we ook met andere planeten moeten doen. En dat doen we.